حسین(علیه السلام) که عمویت باشد؛
دیگر مهم نیست نوجوان باشی یا جنگاوری تنومند. فرقی نمی‌کند زرهی اندازه‌ات پیدا بشود یا نه. چه تفاوتی می‌کند سیاهه سپاه مقابلت صد باشد یا صدهزار؟!
حسین(علیه السلام) که عمویت باشد؛
آن وقت است که دیگر برای رفتن به میدان بی تابی خواهی کرد و به پسر عمویت حسادت. مرگ نه تنها در نزدت ارزشی ندارد، بلکه حتی شیرین تر از عسل خواهد شد. می شتابی بسویش چرا که تا زیارت حضرت پدر فاصله ی چندانی نخواهی داشت.
حسین (علیه السلام) که عمویت باشد
رجز خواندت در میدان از عمق دل خواهد بود. طنین صدایت غوغا به پا می کند. کیست که بتواند در چنین لحظه ای شجاعت ایستادن در مقابلت را داشته باشد؟!
حسین (علیه السلام) که عمویت باشد؛
علی (علیه السلام) می شود تمام وجودت، حتی شهادتت هم شبیه او می شود و خبیثی مثل ابن ملجم(لعنت الله علیه) با ضربتش فرقت را چون فرق علی (علیه السلام) خواهد شکافت و روی چون ماهت را آغشته به خون خواهد کرد و آن وقت است که تنها تو می توانی رو به عمو بگویی:
نیمه جانی در تنم مانده، عمو جان مال توست
من بلا گردانتم، تا در تنم نا مانده است
|
امتیاز مطلب : 0
|
تعداد امتیازدهندگان : 0
|
مجموع امتیاز : 0
عضو شوید
عضویت سریع
آمار مطالب
آمار بازدید
